We zijn aan één van de laatste blogberichten gekomen, en inderdaad, dat wil zeggen dat we bijna terug thuis zijn. Toch hebben we in de laatste twee weken op het eiland nog heel wat meegemaakt. (de blog is van twee weken aangezien het internet op het eiland ons niet toeliet de blog door te mailen).
Zondag (24 april) sliepen we uit, dat hadden we verdiend na de slechte nacht (op de Ilala) van de dag ervoor. Het werd 8u (wat voor ons al heel lang is). We stonden op, ontbeten op het gemak, en leegden onze trekrugzak van ons reisje. Daarbij dachten we eens aan Joyce, onze huishoudster die deze week veel werk zou hebben met onze was. Aangezien het Pasen was, gingen we naar de kerk. Gelukkig waren we niet te vroeg gegaan, en was de preek net gedaan (de preek duurt nogal lang en we begrijpen er niets van). De kerk zat propvol, maar dan ook echt propvol. Heel wat vrouwen met baby’s zaten gewoon op de grond in de zijgang, of achteraan in de kerk. Er waren enkele koren aanwezig die na de preek voor het ‘leuke’ deel van de mis zorgden. Er werd voortdurend gezongen en gedanst, echt leuk! Na de mis gingen we terug naar huis, en maakten we wat schoolwerk voor dinsdag. Natuurlijk stond ook een duik in het meer op de planning aangezien we ons meer (waar we anders elke dag in zwemmen) twee weken hadden moeten missen.
Paasmaandag werd een zalige dag! We werden verrast (maar hadden de verrassing eigenlijk al geraden) door Mother Annie. 3de keer, goeie keer! Een tripje Chizomulu stond op de planning. Deze keer moesten we niet om 4.30u opstaan om naar Olysse te wandelen,en daar het bootje te nemen. Er was een boot geregeld die ons daar zou brengen. Rond acht uur zouden we de boot kunnen nemen, maar het werd uiteindelijk kwart voor negen (gelukkig zijn we al wat gewoon aan het wachten). Dat we nog steeds in Afrika zitten werd nog maar eens duidelijk toen we om kwart voor elf op Chizomulu aankwamen (de boot zou er normaal gezien maar drie kwartier over varen). Eens aangekomen genoten we van een duik in het frisse water, lekker eten, de prachtige vissen in het meer (die we zien tijdens het snorkelen), de prachtige natuur, … We wilden graag voor het donker was thuis zijn, en aangezien het twee uur varen was, vertrokken we rond vier uur terug naar huis. Tijdens de terugvaart genoten we van de prachtige zonsondergang.
Back to school! Dinsdag stond onze eerste lesdag terug op de planning. Het was terug wat wennen, maar het duurde niet lang vooraleer we het terug goed gewoon waren. Aangezien Mother Annie in de vakantie alle borden een nieuw laagje gegeven had, werd ze uitvoerig voorgesteld en bedankt tijdens de assembly. Na de assembly werd ze in een meeting nog eens aan alle leerkrachten voorgesteld. Met als gevolg dat onze lessen niet om 7u, maar om 8u konden starten. Na ons eerste schooldagje gingen we terug naar huis, en maakten we wat schoolwerk voor woensdag. Om af te koelen doken we nog eens in het meer, maar veel meer dan dat deden we niet.
Woensdag terug vroeg uit de veren. Aangezien Mother Annie de muren in de klassen nog wat wou opfleuren, waren we om 6.30u al op school om haar te helpen. Dat deden we tot de assembly gedaan was, en we dus met onze lessen moesten beginnen. Het resultaat mocht gezien worden! Het was echt mooi, en de saaie, witte muren zagen er onmiddellijk veel vrolijker uit. Toen we thuiskwamen, sprongen we in het meer om wat af te koelen. (dat doen we nu meestal ook als we thuiskomen van school omdat het hier ondertussen nog veel warmer is dan enkele weken geleden). In de namiddag stond een bezoek aan Max op de planning (of dat dachten we toch). Max is het kindje dat Anne en haar mama zouden sponsoren via het Project. John had ons verteld dat het niet ver wandelen was, dus waren we ook niet op een stevige wandeltocht voorzien. Tijdens het wandelen vertelde hij plots dat we niet naar Max, maar naar Shadrick gingen. Het gezin van Shadrick was nog net iets armer, en kon de sponsoring dus goed gebruiken. Toen we er aankwamen, was het inderdaad nogal schokkend. Het jongentje had geen ouders meer, en leeft dus bij zijn tante
en nonkel (die zelf ook 5 kinderen hebben). Ze leven in een huisje dat bestaat uit vier kamers. Één woonkamer (helemaal leeg), een keukentje (waarin enkele potten stonden), en twee slaapkamers waar geen bedden in stonden. Er lagen enkele doeken waarop ze sliepen, en hun kleren lagen op de grond. We gingen terug door met wat gemengde gevoelens, maar die werden snel terug opgefleurd toen we op de terugweg een hele bende kindjes konden entertainen met het liedje ‘lange lange reke’. Hilarisch, maar vooral heel leuk. Alle kinderen waren heel gelukkig, en toen we bijna thuiswaren zongen ze een bedankingsliedje voor ons. We konden de avond met een goed gevoel (en met pannenkoeken) afsluiten.
Net als woensdag begonnen we donderdag vroeg te schilderen. Het lesgeven liep zoals gewoonlijk, tot de eerste break plots een kwartier vroeger begon. Wij vonden het nogal raar, maar aangezien de onderdirecteur het kwam zeggen, lieten we de leerlingen ook maar naar buiten. Iedereen stormde naar de hal, en ook wij moesten er een kijkje gaan nemen. De mentor van Josfien vertelde dat er een trouw bezig was, en als we wilden, we die mochten volgen tot het gedaan was. Voor Josfien was het geen probleem want haar lessen waren gegeven, Anne moest een stukje van de trouwviering missen om nog haar laatste les af te werken. Gelukkig miste ze enkel een stukje van de preek. Toen we binnenkwamen, hadden we al heel veel bekijks. Ze waren het niet gewoon om blanken (azungu’s) in een trouwmis te zien, maar we werden onmiddellijk goed onthaald. Er waren twee priesters, één daarvan zei alles in het Chichewa, de andere vertaalde alles in het Engels. We dachten dat het normaal was, maar toen hij zei ‘you’re also most welcome’, hij zich naar ons richtte, en alle camera’s en fototoestellen onze kant uitkwamen, hadden we door dat hij het speciaal voor ons deed. De mis duurde nogal lang, maar het was echt leuk dat we dat mochten meemaken. Er werd enorm veel gedanst en gezongen. Tijdens de viering werd iedereen uitgenodigd om naar het trouwfeest te gaan, dus besloten we er ook een kijkje te gaan nemen. We maakten eerst ons schoolwerk, gingen daarna een pasgeboren baby gaan bezoeken, en vertrokken dan richting het trouwfeest. Na een uur wandelen waren we er eindelijk aangekomen. Onze verwachtingen lagen duidelijk veel te hoog. Tijdens de mis hadden de priesters verteld dat er eten en drinken genoeg was voor iedereen, maar toen we er aankwamen was er niet echt iets te zien wat er als eten of drinken uitzag. Het feest bestond eruit dat de bruid en bruidegom van 14u tot 18u stonden te dansen met een schaal in hun handen. Als je wilde meedansen mocht dat, maar moest je geld in de schaal werpen. Zoals in de kerk gezegd werd, was iedereen er welkom. Er waren dan ook heel wat toeschouwers aanwezig, die gewoon stonden te kijken. We waren heel blij dat we dat hadden mogen meemaken, want een trouw hadden we echt graag nog gezien voor we naar huis vertrokken.
Vrijdag, onze laatste lesdag voor het weekend. Opnieuw begonnen we de dag met het schilderen van vlinders in de klassen. Na de assembly startten we met onze lessen, en ook op vrijdag verliep alles zoals gewoonlijk. Na school gingen we voor de laatste keer naar Mango drift. Het werd een lastige wandeltocht! Nog nooit hadden we in zo’n hitte naar daar gewandeld, maar eens we daar waren bracht de lekkere pizza ons op krachten. We namen onmiddellijk een duik in het water, en genoten er van de rust. Rond 17u vertrokken we naar huis. Anne’s mama bleef daar een nachtje slapen, en kon op zaterdag dus nog eventjes genieten van wat vakantie. Zaterdag bestond voor ons uit schoolwerk maken. Volgende week staat een drukke week op de planning. We willen van onze laatste week geen gewone lesweek maken, maar een projectweek waarin we toewerken naar een show op vrijdag. In de show wordt alles voorgesteld wat er tijdens de week geleerd werd. (vb. volksdansen, jongleren, piramides bouwen, schminken,…). Op die manier kunnen we onze stage zowel voor de leerlingen als voor ons op een heel leuke manier afsluiten.
Zaterdag 30 april. Het werd een dagje werken aangezien de projectweek op de planning stond. In de voormiddag wat werken, zodat we in de namiddag konden gaan zwemmen. Helaas was ons werk van zaterdagvoormiddag nogal nutteloos geweest. We hadden een doorschuifschema opgemaakt voor elke dag van de week, zodat alle leerlingen elke activiteit eens zouden kunnen doen gedurende de week. (echt puzzelwerk) Plots kwam Precious
(leerkracht in een andere school op het eiland) ons vertellen dat er op maandag geen school was. Dag van de arbeid werd verschoven naar de maandag. Dat wilde zeggen dat onze hele planning, en ons werk van zaterdagvoormiddag voor niets geweest was. Onze directeur was dat vergeten te zeggen tegen ons, dus moest Precious niet gekomen zijn, stonden wij op maandag om 6.30u op school te blinken. Gelukkig kon de duik in het meer onze frustraties terug een beetje doen dalen. Na de duik gingen we Mother Annie, die terug naar België ging, gaan uitzwaaien op de Ilala.
Op zondag begonnen we dus terug met volle moed aan ons schoolwerk. Tegen de middag waren we daarmee klaar, en konden we in de namiddag dus wat ontspannen. Onze ontspanning bestond er uit te gaan kijken naar de netbalmatch. Heel wat vrouwen op het eiland spelen netbal, en aangezien het een ‘grote’ match was, waren er heel wat toeschouwers. Na de match gingen we op zoek naar eten op de markt. Al sinds zaterdag was ons opgevallen dat er niet veel meer te eten was. Gelukkig vonden we nog eieren, bloem en melk zodat we pannenkoeken konden maken. Ook op maandag deden we niet zoveel speciaal, maar werd het vinden van eten moeilijker. We verlangden naar dinsdag, naar de Ilala die eten bracht.
Dinsdagmorgen (2 mei), vroeg uit de veren. We wilden voordat de school begon graag alles klaarzetten voor ons project zodat we na de assembly onmiddellijk konden beginnen. Jammer genoeg dacht de directeur daar anders over. Plots begon hij over het feit dat de leerlingen heel wat lessen zouden missen door ons project. (terwijl hij vorige week alles goed gekeurd had, en zelfs enthousiast was erover) Daarnaast was er ook een probleem met de hal waar we één van onze activiteiten in wilden doen. Gelukkig was de onderdirecteur er die wel achter ons en het project stond, en wilde hij met ons mee achter de sleutel van de hal. Iets later dan normaal konden we dus beginnen met het project. We verdeelden onze klassen in 10 groepen, en duidden in elke groep 1 leider aan. Deze persoon kreeg de uitleg bij elke activiteit, kreeg de regels te horen, en wist welke activiteit waar te vinden was. Zo zou het bij het doorschuiven gemakkelijk moeten gaan. Jammer genoeg verliep niet alles naar wens. Eerst en vooral was er geen elektriciteit waardoor we de volksdansen niet konden doen. Daarnaast kwamen de andere kinderen uit andere klassen al ons gerief pakken waardoor onze eigen leerlingen geen materiaal genoeg hadden, en ook het doorschuiven van 200 leerlingen verliep heel moeizaam. Toch wilden we verder met het project, dus besloten we het de rest van de week anders aan te pakken. Woensdag zou de klas van Josfien de activiteiten doen, donderdag de klas van Anne. Op die manier zouden beide klassen de activiteiten kunnen doen hebben.
Woensdag gingen we opnieuw vroeg naar school. Deze keer konden we wel alles klaarzetten voor de assembly, en konden we onmiddellijk beginnen. Alles verliep veel vlotter dan dinsdag, ook het doorschuiven ging vlot, maar alweer verliep het niet zoals het zou moeten. Elektriciteit was er weer niet, dus nog steeds geen volksdans, en na de tweede keer doorschuiven merkten we dat alle leerlingen de strijkparels (waarmee ze armbanden mochten maken), in hun zakken stopten. Opnieuw waren er dus geen parels genoeg voor iedereen. We vonden het heel jammer dat ze de kansen die ze kregen verpest hadden, en waren nogal boos. We troostten onszelf dan maar met de gedachte dat alles op donderdag wel beter zou verlopen. Toen we ’s middags thuiskwamen, was er nog steeds geen Ilala die normaal gezien op dinsdag moest gekomen zijn. De geruchten deden zich de ronde dat er iets stuk was, en dat hij daardoor in Nkhatay Bay was blijven staan. Dat betekende, nog steeds geen eten! ’s Avonds kwam John bij ons langs, en wist ons te vertellen dat de Ilala vertrokken was uit Nkhata Bay. Een gelukkige gedachte van ‘eindelijk weer eten’ ging door ons hoofd, maar die gedachte duurde ook niet lang. John vertelde ons dat we best onze valiezen zouden beginnen maken zodat we donderdagmorgen de Ilala konden nemen naar het vasteland. De kans was groot dat de Ilala in het weekend (wanneer wij hem zouden nemen) niet zou komen, maar een week in Monkey Bay zou blijven om terug helemaal op punt te zetten. Het was dus nogal riskant om op het eiland te blijven, en niet zeker te weten
of de boot zou komen. Alles werd vlug in de valies gepropt zodat we op donderdagmorgen niet te veel werk meer hadden.
Donderdagmorgen werden we rond 4u gewekt door de toeter van de Ilala. Hij was er inderdaad, dus dat betekende dat we weg moesten van het eiland. Normaal zouden we donderdag het project met Standard 7 gedaan hebben, maar dat viel dus weg. Aangezien we niet meer konden slapen, besloten we de zonsopgang te gaan bekijken, en verder in te pakken. We gingen nog eens naar school, en hadden graag nog vanalles uitgedeeld, maar daar was jammer genoeg geen tijd meer voor. Alles moest heel rap gaan, dus afscheid konden we niet echt nemen. Toch werden we uitgebreid bedankt. We kregen zowel van de leerlingen van onze klas, als van het leerkrachtenteam een Afrikaans doek. Tijdens de bedanking kwam John ons halen. De boot zou bijna vertrekken dus we moesten ons haasten. Vlug gingen we de rest van onze valiezen gaan maken. Enkele leerlingen van Standard 8 kwamen met ons mee om onze valiezen naar de boot te dragen. Helaas was Joyce er nog niet toen we vertrokken. Van haar wilden we zeker nog afscheid nemen, maar de boot zou vertrekken dus moesten we door. Toen we aankwamen bij de boot, en bijna op het minibootje zouden stappen (die ons naar de boot zou brengen), kwam Joyce aangelopen. Het afscheid viel ons zwaar (vooral omdat we geen tijd gehad hadden om van iedereen afscheid te nemen). Rond 10u vertrok de boot uiteindelijk richting Chipoka, waar wij zouden afstappen. Op vrijdag kwamen we er rond de middag aan, en namen we de bus richting Lilongwe. Daar moeten we nog een weekje blijven vooraleer we ons vliegtuig hebben, maar er was jammer genoeg geen andere oplossing.
Wist je dat...
* De vorige week de overige steriele handschoentjes, naalden, … naar het ziekenhuis brachten? Ze waren er heel blij mee, en ook wij zijn heel blij dat we ze niet nodig gehad hebben.
* Er vorige week bijna geen elektriciteit was op het eiland doordat de Ilala stuk was? De boot brengt normaal gezien benzine mee waardoor er elektriciteit is.
* Het eiland afhankelijk is van één boot, en als die niet komt, het leven er zo goed als plat ligt? (geen eten, geen elektriciteit)
* We de kaap van 3000 foto’s overschreden hebben?
* We het enorm jammer vonden dat we geen tijd hadden om afscheid te nemen van iedereen op het eiland?
* We ontdekt hebben dat Lilongwe veel groter is dan we dachten, en dat we dus nog wel wat te doen hebben deze week?
* We binnen een weekje al terug in het koude Belgenlandje zijn, maar dat we nog een week goed gaan genieten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten