Zaterdag 7 mei 2011

Hallo,

We zijn aan één van de laatste blogberichten gekomen, en inderdaad, dat wil zeggen dat we bijna terug thuis zijn. Toch hebben we in de laatste twee weken op het eiland nog heel wat meegemaakt. (de blog is van twee weken aangezien het internet op het eiland ons niet toeliet de blog door te mailen).

Zondag (24 april) sliepen we uit, dat hadden we verdiend na de slechte nacht (op de Ilala) van de dag ervoor. Het werd 8u (wat voor ons al heel lang is). We stonden op, ontbeten op het gemak, en leegden onze trekrugzak van ons reisje. Daarbij dachten we eens aan Joyce, onze huishoudster die deze week veel werk zou hebben met onze was. Aangezien het Pasen was, gingen we naar de kerk. Gelukkig waren we niet te vroeg gegaan, en was de preek net gedaan (de preek duurt nogal lang en we begrijpen er niets van). De kerk zat propvol, maar dan ook echt propvol. Heel wat vrouwen met baby’s zaten gewoon op de grond in de zijgang, of achteraan in de kerk. Er waren enkele koren aanwezig die na de preek voor het ‘leuke’ deel van de mis zorgden. Er werd voortdurend gezongen en gedanst, echt leuk! Na de mis gingen we terug naar huis, en maakten we wat schoolwerk voor dinsdag. Natuurlijk stond ook een duik in het meer op de planning aangezien we ons meer (waar we anders elke dag in zwemmen) twee weken hadden moeten missen.

Paasmaandag werd een zalige dag! We werden verrast (maar hadden de verrassing eigenlijk al geraden) door Mother Annie. 3de keer, goeie keer! Een tripje Chizomulu stond op de planning. Deze keer moesten we niet om 4.30u opstaan om naar Olysse te wandelen,en daar het bootje te nemen. Er was een boot geregeld die ons daar zou brengen. Rond acht uur zouden we de boot kunnen nemen, maar het werd uiteindelijk kwart voor negen (gelukkig zijn we al wat gewoon aan het wachten). Dat we nog steeds in Afrika zitten werd nog maar eens duidelijk toen we om kwart voor elf op Chizomulu aankwamen (de boot zou er normaal gezien maar drie kwartier over varen). Eens aangekomen genoten we van een duik in het frisse water, lekker eten, de prachtige vissen in het meer (die we zien tijdens het snorkelen), de prachtige natuur, … We wilden graag voor het donker was thuis zijn, en aangezien het twee uur varen was, vertrokken we rond vier uur terug naar huis. Tijdens de terugvaart genoten we van de prachtige zonsondergang.

Back to school! Dinsdag stond onze eerste lesdag terug op de planning. Het was terug wat wennen, maar het duurde niet lang vooraleer we het terug goed gewoon waren. Aangezien Mother Annie in de vakantie alle borden een nieuw laagje gegeven had, werd ze uitvoerig voorgesteld en bedankt tijdens de assembly. Na de assembly werd ze in een meeting nog eens aan alle leerkrachten voorgesteld. Met als gevolg dat onze lessen niet om 7u, maar om 8u konden starten. Na ons eerste schooldagje gingen we terug naar huis, en maakten we wat schoolwerk voor woensdag. Om af te koelen doken we nog eens in het meer, maar veel meer dan dat deden we niet.

Woensdag terug vroeg uit de veren. Aangezien Mother Annie de muren in de klassen nog wat wou opfleuren, waren we om 6.30u al op school om haar te helpen. Dat deden we tot de assembly gedaan was, en we dus met onze lessen moesten beginnen. Het resultaat mocht gezien worden! Het was echt mooi, en de saaie, witte muren zagen er onmiddellijk veel vrolijker uit. Toen we thuiskwamen, sprongen we in het meer om wat af te koelen. (dat doen we nu meestal ook als we thuiskomen van school omdat het hier ondertussen nog veel warmer is dan enkele weken geleden). In de namiddag stond een bezoek aan Max op de planning (of dat dachten we toch). Max is het kindje dat Anne en haar mama zouden sponsoren via het Project. John had ons verteld dat het niet ver wandelen was, dus waren we ook niet op een stevige wandeltocht voorzien. Tijdens het wandelen vertelde hij plots dat we niet naar Max, maar naar Shadrick gingen. Het gezin van Shadrick was nog net iets armer, en kon de sponsoring dus goed gebruiken. Toen we er aankwamen, was het inderdaad nogal schokkend. Het jongentje had geen ouders meer, en leeft dus bij zijn tante

en nonkel (die zelf ook 5 kinderen hebben). Ze leven in een huisje dat bestaat uit vier kamers. Één woonkamer (helemaal leeg), een keukentje (waarin enkele potten stonden), en twee slaapkamers waar geen bedden in stonden. Er lagen enkele doeken waarop ze sliepen, en hun kleren lagen op de grond. We gingen terug door met wat gemengde gevoelens, maar die werden snel terug opgefleurd toen we op de terugweg een hele bende kindjes konden entertainen met het liedje ‘lange lange reke’. Hilarisch, maar vooral heel leuk. Alle kinderen waren heel gelukkig, en toen we bijna thuiswaren zongen ze een bedankingsliedje voor ons. We konden de avond met een goed gevoel (en met pannenkoeken) afsluiten.

Net als woensdag begonnen we donderdag vroeg te schilderen. Het lesgeven liep zoals gewoonlijk, tot de eerste break plots een kwartier vroeger begon. Wij vonden het nogal raar, maar aangezien de onderdirecteur het kwam zeggen, lieten we de leerlingen ook maar naar buiten. Iedereen stormde naar de hal, en ook wij moesten er een kijkje gaan nemen. De mentor van Josfien vertelde dat er een trouw bezig was, en als we wilden, we die mochten volgen tot het gedaan was. Voor Josfien was het geen probleem want haar lessen waren gegeven, Anne moest een stukje van de trouwviering missen om nog haar laatste les af te werken. Gelukkig miste ze enkel een stukje van de preek. Toen we binnenkwamen, hadden we al heel veel bekijks. Ze waren het niet gewoon om blanken (azungu’s) in een trouwmis te zien, maar we werden onmiddellijk goed onthaald. Er waren twee priesters, één daarvan zei alles in het Chichewa, de andere vertaalde alles in het Engels. We dachten dat het normaal was, maar toen hij zei ‘you’re also most welcome’, hij zich naar ons richtte, en alle camera’s en fototoestellen onze kant uitkwamen, hadden we door dat hij het speciaal voor ons deed. De mis duurde nogal lang, maar het was echt leuk dat we dat mochten meemaken. Er werd enorm veel gedanst en gezongen. Tijdens de viering werd iedereen uitgenodigd om naar het trouwfeest te gaan, dus besloten we er ook een kijkje te gaan nemen. We maakten eerst ons schoolwerk, gingen daarna een pasgeboren baby gaan bezoeken, en vertrokken dan richting het trouwfeest. Na een uur wandelen waren we er eindelijk aangekomen. Onze verwachtingen lagen duidelijk veel te hoog. Tijdens de mis hadden de priesters verteld dat er eten en drinken genoeg was voor iedereen, maar toen we er aankwamen was er niet echt iets te zien wat er als eten of drinken uitzag. Het feest bestond eruit dat de bruid en bruidegom van 14u tot 18u stonden te dansen met een schaal in hun handen. Als je wilde meedansen mocht dat, maar moest je geld in de schaal werpen. Zoals in de kerk gezegd werd, was iedereen er welkom. Er waren dan ook heel wat toeschouwers aanwezig, die gewoon stonden te kijken. We waren heel blij dat we dat hadden mogen meemaken, want een trouw hadden we echt graag nog gezien voor we naar huis vertrokken.

Vrijdag, onze laatste lesdag voor het weekend. Opnieuw begonnen we de dag met het schilderen van vlinders in de klassen. Na de assembly startten we met onze lessen, en ook op vrijdag verliep alles zoals gewoonlijk. Na school gingen we voor de laatste keer naar Mango drift. Het werd een lastige wandeltocht! Nog nooit hadden we in zo’n hitte naar daar gewandeld, maar eens we daar waren bracht de lekkere pizza ons op krachten. We namen onmiddellijk een duik in het water, en genoten er van de rust. Rond 17u vertrokken we naar huis. Anne’s mama bleef daar een nachtje slapen, en kon op zaterdag dus nog eventjes genieten van wat vakantie. Zaterdag bestond voor ons uit schoolwerk maken. Volgende week staat een drukke week op de planning. We willen van onze laatste week geen gewone lesweek maken, maar een projectweek waarin we toewerken naar een show op vrijdag. In de show wordt alles voorgesteld wat er tijdens de week geleerd werd. (vb. volksdansen, jongleren, piramides bouwen, schminken,…). Op die manier kunnen we onze stage zowel voor de leerlingen als voor ons op een heel leuke manier afsluiten.

Zaterdag 30 april. Het werd een dagje werken aangezien de projectweek op de planning stond. In de voormiddag wat werken, zodat we in de namiddag konden gaan zwemmen. Helaas was ons werk van zaterdagvoormiddag nogal nutteloos geweest. We hadden een doorschuifschema opgemaakt voor elke dag van de week, zodat alle leerlingen elke activiteit eens zouden kunnen doen gedurende de week. (echt puzzelwerk) Plots kwam Precious

(leerkracht in een andere school op het eiland) ons vertellen dat er op maandag geen school was. Dag van de arbeid werd verschoven naar de maandag. Dat wilde zeggen dat onze hele planning, en ons werk van zaterdagvoormiddag voor niets geweest was. Onze directeur was dat vergeten te zeggen tegen ons, dus moest Precious niet gekomen zijn, stonden wij op maandag om 6.30u op school te blinken. Gelukkig kon de duik in het meer onze frustraties terug een beetje doen dalen. Na de duik gingen we Mother Annie, die terug naar België ging, gaan uitzwaaien op de Ilala.

Op zondag begonnen we dus terug met volle moed aan ons schoolwerk. Tegen de middag waren we daarmee klaar, en konden we in de namiddag dus wat ontspannen. Onze ontspanning bestond er uit te gaan kijken naar de netbalmatch. Heel wat vrouwen op het eiland spelen netbal, en aangezien het een ‘grote’ match was, waren er heel wat toeschouwers. Na de match gingen we op zoek naar eten op de markt. Al sinds zaterdag was ons opgevallen dat er niet veel meer te eten was. Gelukkig vonden we nog eieren, bloem en melk zodat we pannenkoeken konden maken. Ook op maandag deden we niet zoveel speciaal, maar werd het vinden van eten moeilijker. We verlangden naar dinsdag, naar de Ilala die eten bracht.

Dinsdagmorgen (2 mei), vroeg uit de veren. We wilden voordat de school begon graag alles klaarzetten voor ons project zodat we na de assembly onmiddellijk konden beginnen. Jammer genoeg dacht de directeur daar anders over. Plots begon hij over het feit dat de leerlingen heel wat lessen zouden missen door ons project. (terwijl hij vorige week alles goed gekeurd had, en zelfs enthousiast was erover) Daarnaast was er ook een probleem met de hal waar we één van onze activiteiten in wilden doen. Gelukkig was de onderdirecteur er die wel achter ons en het project stond, en wilde hij met ons mee achter de sleutel van de hal. Iets later dan normaal konden we dus beginnen met het project. We verdeelden onze klassen in 10 groepen, en duidden in elke groep 1 leider aan. Deze persoon kreeg de uitleg bij elke activiteit, kreeg de regels te horen, en wist welke activiteit waar te vinden was. Zo zou het bij het doorschuiven gemakkelijk moeten gaan. Jammer genoeg verliep niet alles naar wens. Eerst en vooral was er geen elektriciteit waardoor we de volksdansen niet konden doen. Daarnaast kwamen de andere kinderen uit andere klassen al ons gerief pakken waardoor onze eigen leerlingen geen materiaal genoeg hadden, en ook het doorschuiven van 200 leerlingen verliep heel moeizaam. Toch wilden we verder met het project, dus besloten we het de rest van de week anders aan te pakken. Woensdag zou de klas van Josfien de activiteiten doen, donderdag de klas van Anne. Op die manier zouden beide klassen de activiteiten kunnen doen hebben.

Woensdag gingen we opnieuw vroeg naar school. Deze keer konden we wel alles klaarzetten voor de assembly, en konden we onmiddellijk beginnen. Alles verliep veel vlotter dan dinsdag, ook het doorschuiven ging vlot, maar alweer verliep het niet zoals het zou moeten. Elektriciteit was er weer niet, dus nog steeds geen volksdans, en na de tweede keer doorschuiven merkten we dat alle leerlingen de strijkparels (waarmee ze armbanden mochten maken), in hun zakken stopten. Opnieuw waren er dus geen parels genoeg voor iedereen. We vonden het heel jammer dat ze de kansen die ze kregen verpest hadden, en waren nogal boos. We troostten onszelf dan maar met de gedachte dat alles op donderdag wel beter zou verlopen. Toen we ’s middags thuiskwamen, was er nog steeds geen Ilala die normaal gezien op dinsdag moest gekomen zijn. De geruchten deden zich de ronde dat er iets stuk was, en dat hij daardoor in Nkhatay Bay was blijven staan. Dat betekende, nog steeds geen eten! ’s Avonds kwam John bij ons langs, en wist ons te vertellen dat de Ilala vertrokken was uit Nkhata Bay. Een gelukkige gedachte van ‘eindelijk weer eten’ ging door ons hoofd, maar die gedachte duurde ook niet lang. John vertelde ons dat we best onze valiezen zouden beginnen maken zodat we donderdagmorgen de Ilala konden nemen naar het vasteland. De kans was groot dat de Ilala in het weekend (wanneer wij hem zouden nemen) niet zou komen, maar een week in Monkey Bay zou blijven om terug helemaal op punt te zetten. Het was dus nogal riskant om op het eiland te blijven, en niet zeker te weten

of de boot zou komen. Alles werd vlug in de valies gepropt zodat we op donderdagmorgen niet te veel werk meer hadden.

Donderdagmorgen werden we rond 4u gewekt door de toeter van de Ilala. Hij was er inderdaad, dus dat betekende dat we weg moesten van het eiland. Normaal zouden we donderdag het project met Standard 7 gedaan hebben, maar dat viel dus weg. Aangezien we niet meer konden slapen, besloten we de zonsopgang te gaan bekijken, en verder in te pakken. We gingen nog eens naar school, en hadden graag nog vanalles uitgedeeld, maar daar was jammer genoeg geen tijd meer voor. Alles moest heel rap gaan, dus afscheid konden we niet echt nemen. Toch werden we uitgebreid bedankt. We kregen zowel van de leerlingen van onze klas, als van het leerkrachtenteam een Afrikaans doek. Tijdens de bedanking kwam John ons halen. De boot zou bijna vertrekken dus we moesten ons haasten. Vlug gingen we de rest van onze valiezen gaan maken. Enkele leerlingen van Standard 8 kwamen met ons mee om onze valiezen naar de boot te dragen. Helaas was Joyce er nog niet toen we vertrokken. Van haar wilden we zeker nog afscheid nemen, maar de boot zou vertrekken dus moesten we door. Toen we aankwamen bij de boot, en bijna op het minibootje zouden stappen (die ons naar de boot zou brengen), kwam Joyce aangelopen. Het afscheid viel ons zwaar (vooral omdat we geen tijd gehad hadden om van iedereen afscheid te nemen). Rond 10u vertrok de boot uiteindelijk richting Chipoka, waar wij zouden afstappen. Op vrijdag kwamen we er rond de middag aan, en namen we de bus richting Lilongwe. Daar moeten we nog een weekje blijven vooraleer we ons vliegtuig hebben, maar er was jammer genoeg geen andere oplossing.

Wist je dat...

* De vorige week de overige steriele handschoentjes, naalden, … naar het ziekenhuis brachten? Ze waren er heel blij mee, en ook wij zijn heel blij dat we ze niet nodig gehad hebben.

* Er vorige week bijna geen elektriciteit was op het eiland doordat de Ilala stuk was? De boot brengt normaal gezien benzine mee waardoor er elektriciteit is.

* Het eiland afhankelijk is van één boot, en als die niet komt, het leven er zo goed als plat ligt? (geen eten, geen elektriciteit)

* We de kaap van 3000 foto’s overschreden hebben?

* We het enorm jammer vonden dat we geen tijd hadden om afscheid te nemen van iedereen op het eiland?

* We ontdekt hebben dat Lilongwe veel groter is dan we dachten, en dat we dus nog wel wat te doen hebben deze week?

* We binnen een weekje al terug in het koude Belgenlandje zijn, maar dat we nog een week goed gaan genieten?

Zondag 1 mei 2011

Hallo,



We zijn aan één van de laatste blogberichten gekomen, en inderdaad, dat wil zeggen dat we bijna terug thuis zijn. Toch hebben we deze week nog heel wat meegemaakt.



Zondag sliepen we uit, dat hadden we verdiend na de slechte nacht (op de Ilala) van de dag ervoor. Het werd 8u (wat voor ons al heel lang is). We stonden op, ontbeten op het gemak, en leegden onze trekrugzak van ons reisje. Daarbij dachten we eens aan Joyce, onze huishoudster die deze week veel werk zou hebben met onze was. Aangezien het Pasen was, gingen we naar de kerk. Gelukkig waren we niet te vroeg gegaan, en was de preek net gedaan (de preek duurt nogal lang en we begrijpen er niets van). De kerk zat propvol, maar dan ook echt propvol. Heel wat vrouwen met baby’s zaten gewoon op de grond in de zijgang, of achteraan in de kerk. Er waren enkele koren aanwezig die na de preek voor het ‘leuke’ deel van de mis zorgden. Er werd voortdurend gezongen en gedanst, echt leuk! Na de mis gingen we terug naar huis, en maakten we wat schoolwerk voor dinsdag. Natuurlijk stond ook een duik in het meer op de planning aangezien we ons meer (waar we anders elke dag in zwemmen) twee weken hadden moeten missen.



Paasmaandag werd een zalige dag! We werden verrast (maar hadden de verrassing eigenlijk al geraden) door Mother Annie. 3de keer, goeie keer! Een tripje Chizomulu stond op de planning. Deze keer moesten we niet om 4.30u opstaan om naar Olysse te wandelen,en daar het bootje te nemen. Er was een boot geregeld die ons daar zou brengen. Rond acht uur zouden we de boot kunnen nemen, maar het werd uiteindelijk kwart voor negen (gelukkig zijn we al wat gewoon aan het wachten). Dat we nog steeds in Afrika zitten werd nog maar eens duidelijk toen we om kwart voor elf op Chizomulu aankwamen (de boot zou er normaal gezien maar drie kwartier over varen). Eens aangekomen genoten we van een duik in het frisse water, lekker eten, de prachtige vissen in het meer (die we zien tijdens het snorkelen), de prachtige natuur, … We wilden graag voor het donker was thuis zijn, en aangezien het twee uur varen was, vertrokken we rond vier uur terug naar huis. Tijdens de terugvaart genoten we van de prachtige zonsondergang.



Back to school! Dinsdag stond onze eerste lesdag terug op de planning. Het was terug wat wennen, maar het duurde niet lang vooraleer we het terug goed gewoon waren. Aangezien Mother Annie in de vakantie alle borden een nieuw laagje gegeven had, werd ze uitvoerig voorgesteld en bedankt tijdens de assembly. Na de assembly werd ze in een meeting nog eens aan alle leerkrachten voorgesteld. Met als gevolg dat onze lessen niet om 7u, maar om 8u konden starten. Na ons eerste schooldagje gingen we terug naar huis, en maakten we wat schoolwerk voor woensdag. Om af te koelen doken we nog eens in het meer, maar veel meer dan dat deden we niet.



Woensdag terug vroeg uit de veren. Aangezien Mother Annie de muren in de klassen nog wat wou opfleuren, waren we om 6.30u al op school om haar te helpen. Dat deden we tot de assembly gedaan was, en we dus met onze lessen moesten beginnen. Het resultaat mocht gezien worden! Het was echt mooi, en de saaie, witte muren zagen er onmiddellijk veel vrolijker uit. Toen we thuiskwamen, sprongen we in het meer om wat af te koelen. (dat doen we nu meestal ook als we thuiskomen van school omdat het hier ondertussen nog veel warmer is dan enkele weken geleden). In de namiddag stond een bezoek aan Max op de planning (of dat dachten we toch). Max is het kindje dat Anne en haar mama zouden sponsoren via het Project. John had ons verteld dat het niet ver wandelen was, dus waren we ook niet op een stevige wandeltocht voorzien. Tijdens het wandelen vertelde hij plots dat we niet naar Max, maar naar Shadrick gingen. Het gezin van Shadrick was nog net iets armer, en kon de sponsoring dus goed gebruiken. Toen we er aankwamen, was het inderdaad nogal schokkend. Het jongentje had geen ouders meer, en leeft dus bij zijn tante en nonkel (die zelf ook 5 kinderen hebben). Ze leven in een huisje dat bestaat uit vier kamers. Één woonkamer (helemaal leeg), een keukentje (waarin enkele potten stonden), en twee slaapkamers waar geen bedden in stonden. Er lagen enkele doeken waarop ze sliepen, en hun kleren lagen op de grond. We gingen terug door met wat gemengde gevoelens, maar die werden snel terug opgefleurd toen we op de terugweg een hele bende kindjes konden entertainen met het liedje ‘lange lange reke’. Hilarisch, maar vooral heel leuk. Alle kinderen waren heel gelukkig, en toen we bijna thuiswaren zongen ze een bedankingsliedje voor ons. We konden de avond met een goed gevoel (en met pannenkoeken) afsluiten.



Net als woensdag begonnen we donderdag vroeg te schilderen. Het lesgeven liep zoals gewoonlijk, tot de eerste break plots een kwartier vroeger begon. Wij vonden het nogal raar, maar aangezien de onderdirecteur het kwam zeggen, lieten we de leerlingen ook maar naar buiten. Iedereen stormde naar de hal, en ook wij moesten er een kijkje gaan nemen. De mentor van Josfien vertelde dat er een trouw bezig was, en als we wilden, we die mochten volgen tot het gedaan was. Voor Josfien was het geen probleem want haar lessen waren gegeven, Anne moest een stukje van de trouwviering missen om nog haar laatste les af te werken. Gelukkig miste ze enkel een stukje van de preek. Toen we binnenkwamen, hadden we al heel veel bekijks. Ze waren het niet gewoon om blanken (azungu’s) in een trouwmis te zien, maar we werden onmiddellijk goed onthaald. Er waren twee priesters, één daarvan zei alles in het Chichewa, de andere vertaalde alles in het Engels. We dachten dat het normaal was, maar toen hij zei ‘you’re also most welcome’, hij zich naar ons richtte, en alle camera’s en fototoestellen onze kant uitkwamen, hadden we door dat hij het speciaal voor ons deed. De mis duurde nogal lang, maar het was echt leuk dat we dat mochten meemaken. Er werd enorm veel gedanst en gezongen. Tijdens de viering werd iedereen uitgenodigd om naar het trouwfeest te gaan, dus besloten we er ook een kijkje te gaan nemen. We maakten eerst ons schoolwerk, gingen daarna een pasgeboren baby gaan bezoeken, en vertrokken dan richting het trouwfeest. Na een uur wandelen waren we er eindelijk aangekomen. Onze verwachtingen lagen duidelijk veel te hoog. Tijdens de mis hadden de priesters verteld dat er eten en drinken genoeg was voor iedereen, maar toen we er aankwamen was er niet echt iets te zien wat er als eten of drinken uitzag. Het feest bestond eruit dat de bruid en bruidegom van 14u tot 18u stonden te dansen met een schaal in hun handen. Als je wilde meedansen mocht dat, maar moest je geld in de schaal werpen. Zoals in de kerk gezegd werd, was iedereen er welkom. Er waren dan ook heel wat toeschouwers aanwezig, die gewoon stonden te kijken. We waren heel blij dat we dat hadden mogen meemaken, want een trouw hadden we echt graag nog gezien voor we naar huis vertrokken.



Vrijdag, onze laatste lesdag voor het weekend. Opnieuw begonnen we de dag met het schilderen van vlinders in de klassen. Na de assembly startten we met onze lessen, en ook op vrijdag verliep alles zoals gewoonlijk. Na school gingen we voor de laatste keer naar Mango drift. Het werd een lastige wandeltocht! Nog nooit hadden we in zo’n hitte naar daar gewandeld, maar eens we daar waren bracht de lekkere pizza ons op krachten. We namen onmiddellijk een duik in het water, en genoten er van de rust. Rond 17u vertrokken we naar huis. Anne’s mama bleef daar een nachtje slapen, en kon op zaterdag dus nog eventjes genieten van wat vakantie. Zaterdag bestond voor ons uit schoolwerk maken. Volgende week staat een drukke week op de planning. We willen van onze laatste week geen gewone lesweek maken, maar een projectweek waarin we toewerken naar een show op vrijdag. In de show wordt alles voorgesteld wat er tijdens de week geleerd werd. (vb. volksdansen, jongleren, piramides bouwen, schminken,…). Op die manier kunnen we onze stage zowel voor de leerlingen als voor ons op een heel leuke manier afsluiten.



Wist je dat...



- We deze week naar het ziekenhuis gaan met de steriele naalden (die we gelukkig niet nodig gehad hebben) en de overige handschoentjes?

- We vorige week op school wel 20 ballen ontdekt hebben waar de leerlingen niet mogen mee spelen? Volgende week willen we graag het klasbalsysteem invoeren. Net zoals in België heeft elke klas zijn bal, en na de speeltijd wordt de bal terug meegebracht naar binnen.

- We volgende week een bedankingsetentje willen geven voor John(coördinator van het project), Joyce (onze huishoudster en Afrikaanse mama) en Mattia (onze nachtwaker)?

- We de kaap van 3000 foto’s al overschreden hebben?

- We volgende week al onze vaart met de Ilala achter de rug hebben, en we hopen niet weer zo ziek te zijn als de vorige keer? Op zaterdag vertrekken we met de Ilala terug naar het vasteland, richting België.

Maandag 25 april 2011

Hallo!



Zoals beloofd een lang blogbericht met het verslag van onze vakantie. Op zaterdag 9 april begon net als bij jullie de paasvakantie. Aangezien we graag iets van Malawi gezien hadden, was dat onze ideale kans. We keken er echt naar uit! Toch begon onze vakantie wat minder dan verwacht. Elke zaterdag komt de Ilala (boot) naar het eiland tussen 14u en 17u. Dat zou ook het geval moeten geweest zijn toen wij vertrokken, maar toen we om 17u nog altijd zaten te wachten op de Ilala raakten we toch wat zenuwachtig. Uiteindelijk hoorden we de toeter van de Ilala (om aan te kondigen dat hij er is), en spurtten we naar de boot. Ondertussen was het al donker dus een pretje om aan de Ilala te geraken was het niet (Als je weet dat je eerst met overvolle reddingsbootjes naar de Ilala moet gebracht worden). Eens goed en wel op de boot zagen we al enkele bliksemschichten in de verte (wat geen goed voorteken was). Rond 22u vertrokken we eindelijk richting Nkhata bay. Het werd een helse tocht! We waren nog niet ver weg en het begon te regenen en te waaien. Aangezien er zoveel wind was, waren er ook enorme golven. Dat zorgde ervoor dat we allebei heel de nacht ziek waren, en letterlijk helemaal leeg (van het overgeven) aankwamen in Nkhata bay. Eens aangekomen zijn we zo snel mogelijk van de Ilala gekomen, en hebben we er gewoon een uur onder een afdakje zitten bekomen van de helse boottocht. Vanuit Nkhata Bay gingen we naar Mzuzu. Onderweg stopten we aan enkele kraampjes om er wat souvenirs te kopen. Buiten het eiland hadden we van Malawi nog niet veel gezien. Toch viel het ons bij de eerste rit onmiddellijk op dat Malawi een prachtig land is.



Op zondag kwamen we rond 10u aan in Mzuzu. Daar gingen we op zoek naar een slaapplaats. We testten het bed, en aangezien we die nacht geen oog dicht gedaan hadden zijn we als een blok in slaap gevallen. Gelukkig werden we op tijd gewekt door Annes GSM die liet weten dat ‘Mother Annie’ (hier noemen ze de mama’s naar hun dochter) rond 13u aankwam met de bus in Mzuzu. Vlug sprongen we op de fietstaxi die ons voor 50 kwatcha (25 eurocent) naar het busstation bracht. Uiteindelijk kwam Mother Annie niet om 13u, maar 13.45u aan. Het werd een blij terugzien! Na lang bijgepraat te hebben, kaartjes, briefjes, snoepjes,… uit België gekregen te hebben, gingen we terug naar de slaapplaats. Het regende nog altijd dus veel konden we niet doen. We installeerden ons, aten nog iets, en kropen in ons bed.



Maandagmorgen stonden we vroeg op. Jammer genoeg was het nog altijd aan het regenen, maar in de verte was er opklaring in zicht. We gingen na het ontbijt wat geld wisselen, en zouden dan vertrekken richting Nyika park (dat heel bekend staat voor de prachtige natuur). Toch werden onze plannen heel snel gewijzigd. Toen we bij het toeristisch bureau (kamertje met één computer waar patience op gespeeld werd) in Mzuzu langsgingen wisten ze ons te vertellen dat we waarschijnlijk moeilijk in het park zouden geraken aangezien het regenseizoen was. Met het vliegtuig zou het geen probleem zijn, maar dat zou ons 800 dollar gekost hebben. Een andere optie was om vanuit Mzuzu de bus te nemen naar Rumphi. Deze stad lag aan de ingang van het park. We kregen het telefoonnummer van een zekere matthew die we moesten opbellen als we in Rumphi aankwamen. Van daaruit werden we naar Mathinka (een supermooie lodge) gestuurd. Vanuit de lodge kon je naar Nyika park gaan, maar jammer genoeg was hun ‘jeepdriver’ in verlof tot eind april. Ze stelden dan maar iets anders voor. Nl. Vwaza March (wildlife reserve). In plaats van maandag in Nyikapark aan te komen, gingen we dinsdag dus op safari. Maandagavond genoten we van een heerlijke maaltijd (die niet kan tippen aan de pizza’s op mangodrift). Gelukkig, maar vooral uitgeput vielen we in slaap.



Na een nachtje goed slapen kwam de ene al wat beter dan de andere wakker. Josfien kwam wakker met 2 kanjers van spinnen naast haar bed. Eerst leken die op de vensterbank geschilderd te zijn (aangezien ze heel plat waren), maar toen ze bewogen was Josfien toch wel heel snel uit bed. Na een lekker ontbijt sprongen we in de jeep richting Vwaza marsh. Het werd een hobbilig tochtje, maar de zwaaiende mensen en de glimlachen op de vrolijke gezichtjes van de kinderen deden ons dat snel vergeten. Eens aangekomen in Vwaza marsh genoten we van de wandelsafari, gevolgd door een jeepsafari. Bijna hadden we de hoop opgegeven om olifanten te zien, maar toen zag onze gids in de verte plots iets grijs! En jawel, het waren olifanten. Gelukkig had hij erop gedacht een verrekijker mee te doen zodat ook wij van het zicht konden genieten. Naast olifanten konden we ook heel wat nijlpaarden van dicht zien. Na de leuke, maar vermoeiende dag keerden we terug naar Mathinka lodge.



Woensdag stond een dagje reizen met de bus op de planning. We wilden van Rumphi naar Salima geraken. We zaten dus een hele dag op de bus, maar konden wel genieten van het prachtige landschap. Toen het donker werd zaten we nog niet aan de helft van waar we wilden geraken, en besloten we dus maar te stoppen in Nkhotakota. Daar hebben we een nachtje geslapen, en van daaruit donderdag verder gereisd naar Salima. Eens in Salima gingen we eerst op zoek naar een slaapplaats, en verkenden we het dorpje. Ook daar namen we afscheid van Mother Annie die op vrijdag naar het eiland vertrok om er de borden van de schooltjes van het project, en de borden in onze school te schilderen( naast de schoolbankjes kochten we ook verf met het geld van de spaghetti avond). Wij trokken nog een weekje verder richting het zuiden. We verkenden Salima wat, maar veel was er niet te zien. De mensen waren er wel heel vriendelijk! Donderdagnamiddag namen we een pick-up richting Senga Bay, maar ook daar was buiten enkele vissers niet zo heel veel te zien. Tijdens onze terugweg naar Salima bezochten we een krokodillenboerderij en stopten we nog bij enkele souvenirskramen (die nog 1000 keer mooier waren dan die in Nkhata bay), en kochten we nog enkele souvenirs.



Vrijdag trokken we richting Zomba, dus de dag bestond vooral uit het wachten op een bus, en de busrit zelf. Toen we eindelijk in Zomba aankwamen was het al bijna donker, dus moesten we dringend een slaapplaats vinden. We sliepen heel goed, en dat was nodig want zaterdag stond de beklimming van Zomba Plateau op de planning. Om 8u stonden we vertrekkenklaar aan de voet van het Zomba Plateau, en begonnen we aan onze wandeltocht. We waren nog niet ver weg, en kwamen er vier rastamannen tegen. Zij wandelden aan een speedtempo (beklimmen elke week het plateau), en deden er 1,5u over om boven te geraken. Het duurde dus niet lang tegen dat we hen kwijt waren, en alleen verder moesten klimmen. Wij deden er ongeveer 3 uur over, maar het gaf ons voldoening eens we boven waren. We konden er genieten van de prachtige natuur, waterval, uitzichten, … Eens op het plateau kwamen we de vier rastamannen terug tegen. Zij vergezelden ons wat, maar rond 16u vertrokken we terug naar beneden. We waren echt moe van de hele dag te wandelen, en besloten dus maar liftend naar beneden te gaan. Een vriendelijke man bracht ons goed en wel beneden.



Vanuit Zomba gingen we richting Liwonde. Het dorpje Liwonde ligt aan de ingang van Liwonde national park waar we maandag en dinsdag naar toe gingen. Deze safari was wel gepland, en was zeker en vast de moeite. Toen we zondag in Liwonde aankwamen, gingen we op zoek naar de plaats waar we de boot naar het park moesten nemen (aangezien het regenseizoen konden we er met een jeep minder gemakkelijk geraken). Uiteindelijk kwamen we terecht bij de opstapplaats, maar de man die verantwoordelijk was voor de vaart naar het park was er niet. Hij zou onmiddellijk terugkomen, dus wachtten we er maar. Van een uur kwam twee uur, van twee uur kwam drie uur. Zoals we verwacht hadden, kwam de man niet opdagen dus belden we maar naar Mvuu Camp. Dat was de plaats waar we zouden overnachten. Gelukkig hadden we iemand aan de lijn die wist waar het op stond, en die ons onmiddellijk een andere optie aanbood (nl. de fietstaxi). Op maandagmorgen vertrokken we dus om 8u met de bus naar het dorpje Ulongwe. Van daaruit konden we een fietstaxi nemen naar Mvuu camp (16 km). We kunnen je verzekeren dat ons achterwerk afgezien heeft! Eens daar waren we de tocht snel vergeten, en konden we er echt genieten. Zowel van natuur, mooie dieren, lekker eten, een zacht bed,… Alles! Bij aankomst kregen we een algemene uitleg met wat informatie over het park. Daarna mochten we ons gaan installeren en stond een kort boottochtje op de planning. Tijdens de boottocht kregen we onze eerste olifant al te zien, deze keer wel van heel dicht (5m). Na het boottochtje vulden we onze maagjes met het buffet die op ons te wachten stond. We kunnen je verzekeren dat eten nog nooit gesmaakt heeft als toen. Na het eten namen we een duik in het zwembad, en stond om 16u een jeepsafari gepland. Aangezien het om 18u donker is, zagen we heel wacht nachtdieren. Het was echt wel de moeite. Na een WARME douche (voor het eerst in 2 maanden) kropen we gelukkig, maar toch wel moe in bed. Toen we dinsdag opstonden genoten we opnieuw van het lekker eten, het uitgebreide ontbijt zorgde ervoor dat we goed aan de dag konden beginnen. In de voormiddag stond een bootsafari op de planning. Ook daar zagen we opnieuw heel wat olifanten! (zelfs een baby olifant van enkele weken oud) Naast de olifanten zagen we ook heel wat Nijlpaarden en mooie vogels. Uiteindelijk vertrokken we tegen de middag uit het park en reden we terug (met de fietstaxi) naar Ulongwe. Van daaruit namen we de bus richting Monkey Bay. Eens aangekomen in Monkey bay sprongen we op een pick-up die ons naar Cape Maclear bracht. Daar genoten we van de prachtige zonsondergang. Het was er erg mooi, maar heel toeristisch. Daar bleven we een nachtje slapen, en op woensdag keerden we terug naar Monkey Bay. Eens terug in Monkey bay gingen we op zoek naar een slaapplaats. Het werd een helse tocht, maar eens de slaapplaats gevonden konden we toch nog twee dagen genieten van de zon.



Op vrijdag (9u) vertrokken we terug met de Ilala richting het eiland. Zaterdagavond kwamen we aan, en we werden onmiddellijk goed verwelkomd. Joyce onze huishoudster sprong ons in de armen toen we thuiskwamen! We werden (na de lange bootreis) spontaan terug gelukkig van haar gezelschap.



Kort samengevat! We hebben twee zalige weken achter de rug gevuld met heel wat mooie herinneringen.



Wist je dat …



- We ondertussen de beste geworden zijn in wachten? Wachten op bussen kan soms HEEEEL lang duren.

- Een ritje in een pick-up heel slecht is voor het achterwerk?

- We ons soms aapjes voelden? Tijdens de busreizen leefden we op pindanoten en bananen die door de ramen van de bussen gestoken werden bij de stops.

- We tijdens de beklimming van Zomba de eerste Belgen (buiten die van het project) tegenkwamen, en dat het wel eens leuk was terug Nederlands te spreken?

- We de souvenirkraampjes graag hadden leeggekocht, maar dat we daar jammer genoeg geen geld genoeg voor hadden?

- We het leuk vonden om toch voor eventjes terug een mama te hebben?

- We na de eerste bootreis (waar we zo ziek waren) zelfs geen zin hadden in snoepjes uit België?

- Het precies gisteren was dat we iedereen uitzwaaiden in Zaventem, maar voor de ongeduldigen onder ons, het maar 18 x slapen is vooraleer we terug zijn?

- De tijd hier vliegt, en dat op dinsdag het schoolleventje terug begint?

Maandag 11 april 2011

Hallo



Terug tijd voor een nieuw blogbericht. Volgende week zijn we hier twee maanden. Onze stage kort heel snel in, maar de tijd vliegt voorbij.



Maandag werden we vroeg gewekt door Frank, onze haan. Onze wekker hadden we dus niet nodig om op te staan. Het was de laatste dag van de toetsenperiode, ze hadden wiskunde. De leerlingen van Josfien krijgen normaal gezien wiskunde van de directeur, maar hij is voor twee weken naar het vasteland. Eerst hadden we gedacht dat de toets gewoon niet zou doorgaan, maar hij had er toch aan gedacht om de toets op een blaadje aan de mentor te geven. Josfien schreef de toets op het bord terwijl Anne hielp met de puntenlijsten invullen. Rond 9u mochten we naar huis (er was geen werk meer waar we mee konden of mochten helpen), maar dat kwam ons goed uit. Frieda, Marina en Ria (de drie vrouwen van het project) gingen naar huis. Aangezien we vroeg thuis waren konden we hen dus nog gaan uitzwaaien. Eens terug thuis werkten we wat voor school in België.



Dinsdag was er terug wat meer te doen op school. We hadden voor standard 4 twee activiteiten voorbereid. Bij Anne speelden ze Chinees voetbal, bij Josfien leerden ze een hartje vouwen in origami. Het ene ging al wat beter dan het andere. Het hartje plooien was voor veel leerlingen redelijk moeilijk. Toch waren de leerlingen enthousiast, en deden ze hun best om er iets moois van te maken. Het was mooi om te zien hoe de leerlingen elkaar hierbij hielpen. Ook bij Chinees voetbal liep het niet altijd even vlot. Zo begrepen de leerlingen er niets meer van als de bal door de benen ging, en die speler met één hand moest verder spelen. Toch hadden we het gevoel dat de leerlingen zich amuseerden (en alles is beter dan niets doen). Na de activiteit hielpen we onze mentor nog wat met het aanvullen van puntenlijsten, en het verbeteren van toetsen. Eens thuis had Joyce van onze Frank een lekker stukje vlees gemaakt (wel een beetje taai), maar na al die weken vis en eieren vonden we dat niet erg. Tijdens het eten begon het plots te regenen, en dat bracht ons op een idee. Als het rond 14u gestopt was met regenen gingen we de hoogste berg (nu echt wel de hoogste) beklimmen. En dat gebeurde ook! Gelukkig maar, want de regen zorgde voor wat afkoeling. John leidde ons naar de berg, en eens we dachten dat we de top bereikt hadden, zaten we nog maar aan de helft. Toch hadden we daar al een prachtig zicht over een deel van het eiland. Onderweg naar de ‘echte’ top van de berg kwamen we struiken met heerlijke besjes tegen (ze smaakten naar lychees). Daar sloegen we onze voorraad van in om zo toch maar onze top te bereiken. Het was een stevige tocht, maar het was echt wel de moeite. Eens we de top bereikt hadden, was het uitzicht over het meer prachtig. We zagen van op de top het hele eiland, en van boven ziet het er toch echt wel niet zo groot uit. ’ S Avonds kropen we moe maar voldaan in ons bed.



Woensdagmorgen, terug vroeg uit de veren. Zoals altijd vertrokken we om 6.30u naar school, maar eens op school was het er nogal ‘doods’. Ook de voorbije dagen was het er opvallend stil als we aankwamen. Dat kwam doordat de leerlingen toetsen hadden, en wisten dat ze die niet voor 8 uur zouden kunnen beginnen maken. De assembly werd dus ook een halfuur uitgesteld, en om 7.30u konden we met onze activiteit beginnen. Standard 5 stond op de planning. Jammer genoeg begon het net te regenen toen we wilden beginnen, maar zoals voor alle problemen hier, was daar natuurlijk ook een oplossing voor. We begonnen in Standard 5 A met het vouwen van een bootje, daarna deden we dat in 5B. Nadat we dat in beide groepen gedaan hadden, was het gestopt met regenen en konden we naar buiten om Chinees voetbal te spelen. Aangezien we na de activiteit naar huis mochten, grepen we onze kans om één van de schooltjes van het project (Madalitsu) te gaan bekijken. Ook op donderdag stond een activiteit op de planning. Deze keer met standard 8. Voor we aan de activiteit begonnen zaten we toch wel met wat stress. De leerlingen in Standard 8 zijn soms al 18 jaar of meer, dus wisten we niet of onze activiteit bij hen wel zou aanslaan. Maar onze twijfels en stress waren helemaal niet nodig, zo bleek tijdens en na de activiteit. Alle leerlingen waren super enthousiast! We speelden honkbal, en plooiden bloemen in origami. Ook op donderdag gingen we naar een schooltje van het project (Samalani). De bezoekjes gaven ons toch wat hoop bij het zien dat de kleuters al wat Engels leren. Binnen enkele jaren zal het niveau Engels op de lagere school dus toch al wat hoger liggen dan het nu ligt.



Vrijdag was de laatste dag voor de vakantie! Rapportuitdeling! Wij waren om 6.30u aanwezig op school, maar buiten twee andere leerlingen was er weer niemand te zien. De leerkrachten en leerlingen kwamen langzaam aan op school. Rond 9.30u begonnen de leerkrachten eindelijk met het uitdelen van de toetsen. Daarna volgde een hele ceremonie in de hal waarbij de leerlingen die 1ste, 2de en 3de van de klas zijn, een pakje kregen. Dat doen ze blijkbaar om de leerlingen te stimuleren om te leren (we hebben toch wel onze twijfels over het effect ervan). Het duurde ongelooflijk lang, en veel begrepen we er niet van aangezien alles in het Chichewa werd gezegd. Toen de ceremonie eindelijk afgelopen was, was het vakantie. Zowel de leerlingen en leerkrachten mochten naar huis. Op vrijdagnamiddag maakten we onze valiezen, want op zaterdag vertrekken we voor twee weken naar het vasteland. Tijd voor vakantie!



Wist je dat…



- We maandag hopeloos op zoek waren naar onze haan Frank, maar die blijkbaar al in de frigo zat?

- Onze huishoudster Joyce ons probeert tegen te houden twee weken op vakantie te gaan? Ze wil dat we volgende week al terugkomen.

- we maandag afscheid namen van de drie vrouwen van het project, maar dat we op vrijdag al onze nieuwe huisgenoot mochten verwelkomen?

- we hopen dat de wind wegblijft zodat de boottocht naar het vasteland goed verloopt?

- We na onze twee weken vakantie maar twee weken meer op het eiland zitten?

- We blij zijn dat het weer in België ook aan het verbeteren is? Stiekem hopen we op stralende zon als we thuiskomen zodat we niet te koud hebben.

- We waarschijnlijk twee weken niets op de blog gaan posten omdat we op het vasteland zitten, maar dat we zeker en vast zullen genieten van de twee weekjes vakantie? (Achteraf volgt een dubbellang verslag)

Zondag 3 april 2011

Hallo,



Toetsenweek, drukke week voor de leerlingen, maar het tegenovergestelde kon wel eens kloppen voor ons. Aangezien de leerlingen bijna elke dag een toets hadden, en wij daar niet echt veel aan konden / mochten helpen, verveelden we ons nogal. We wilden ons nuttig maken want niets zitten doen, is niet iets voor ons. Maandag gingen we langs bij de directeur met een voorstel voor de komende week. Aangezien de leerlingen moeten wachten tot hun toets op het bord geschreven is (en ze dus niets te doen hebben), wilden we met hen wat activiteiten doen. Zo zijn wij, maar ook de leerlingen nuttig bezig. De directeur keurde ons voorstel goed, en woensdag vlogen we erin met Standard 1. De leerlingen van standard 1 zijn tussen de 6 en 8 jaar, maar kunnen nog geen Engels. Gelukkig vertaalde de leerkracht alles wat wij zeiden, en begrepen de kinderen wat ze moesten doen. We splitsten de groep op. De ene groep zong het liedje ‘hoofd, schouders, knie en teen’ in het Engels weliswaar, en speelden Zakdoekje leggen. Met de andere groep leerden we hen handjes tekenen. Gemakkelijk zou je denken, maar hier was dat dus niet het geval. Eer alle leerlingen een potlood hadden, was er al een kwartier voorbij. De leerlingen waren razend enthousiast en het resultaat was heel mooi. Nadat de groepen klaar waren, wisselden we om en deden we hetzelfde met de andere groep. Als afsluiter speelden we met de hele groep zakdoekje leggen op het grote netbalveld, en hingen we de papieren met gekleurde handjes op in de klas. Dat zorgde voor wat fleurigheid op de witte muren. Op donderdag en vrijdag deden we hetzelfde maar dan in standard 2 en 3. Ook deze leerlingen waren heel enthousiast, en deden heel goed mee. Niet alleen de leerlingen, maar ook wij waren tevreden want de ‘saaie’ toetsenweek was uiteindelijk toch wel snel voorbij gegaan.



Zaterdagmorgen, vroeg uit de veren! Tweede poging om naar Chizomulu (ons buureiland) te gaan. We stonden op om 4.30u want om 5u werden we bij John verwacht. Rond 5.30u kwamen we aan in Olysse waar we de boot zouden nemen naar Chizomulu. Maar, alweer was de boot er niet. We wandelden nog wat verder naar het volgende dorpje (in de hoop daar wel een boot te kunnen nemen), maar ook daar waren buiten enkele vissersboten en een prachtige zonsopgang niet veel te zien. Toch wel een beetje teleurgesteld keerden we terug naar huis. We weten niet of we nog tijd zullen vinden om nog eens naar Chizomulu te gaan, maar als we van plan zijn te gaan, hopen we toch op ‘derde keer, goeie keer!’ Eens thuis ontbeten we dan maar, en maakten we wat schoolwerk voor België. Onze namiddag vulden we met het zwemmen in ons ‘privézwembad’ (het meer). Onze zondag zag er rustig en gewoon uit. We sliepen lang (7u), we werkten wat voor school en gingen zwemmen.



Wist je dat …



- We deze week nog een drukke planning hebben? We willen graag nog de hoogste berg van het eiland beklimmen, en de schooltjes van Project Malawi gaan bezoeken.

- We vrijdag langsgingen bij de timmerman om ons eerste schoolbankje te gaan bezichtigen, en het er heel goed uit zag?

- We zaterdag een kip (Frank) kregen, en verlangen om die op te eten! Eens iets anders dan vis of eieren.

- We heel erg uitkijken naar volgende week? Net als in België is het hier vakantie, en daar gaan we dus goed gebruik van maken. We stelden een planning op om in die twee weken zoveel mogelijk te doen / te bezoeken. We hebben er nu al enorm veel zin in!

- Maandag Ria, Marina en Frieda (de drie vrouwen van het Project) terug naar België gaan, maar we op vrijdag terug vergezeld worden door iemand nieuws? Dominique is coming!

- We volgende week met Standard 4,5 en 8 ook een activiteit gepland hebben? We hopen dat ze even enthousiast zijn als de leerlingen van 1,2 en 3.

Foto's

Zondag 27 maart 2011

Hallo!



Onze schoolweek zag er deze week wat anders uit dan anders. Op maandag was de laatste dag ‘revision’ gepland, en probeerden we dus nog zoveel mogelijk te herhalen. Als proef op de som, en als voorbereiding op de ‘echte’ proeven gaven we de leerlingen een kleine test. Anne gaf een test wiskunde, Josfien een test Engels. Maandagnamiddag begonnen we enthousiast te verbeteren, maar ons enthousiasme sloeg snel over. Bij Anne was 18 procent van de leerlingen geslaagd, bij Josfien de helft. Toch wat deprimerend als je bekijkt hoeveel moeite we doen om hen iets bij te brengen. We vragen ons af wat de ‘echte’ toetsen zullen geven.



Dinsdag was het zover! De leerlingen kregen normaal gezien hun eerste toetsen vandaag. Chichewa en Engels stond op het programma. Aangezien Lynn en Joyce (de twee Antwerpse studenten) vertrokken, mochten we wat later naar school zodat we hen konden uitzwaaien. Toen we na het afscheid op school aankwamen (met een rood gezicht van het wenen) , mochten we onmiddellijk terug naar huis. Eens thuis (na nog enkele goeie huilbuien) bleven we niet bij de pakken zitten, maar maakten we wat Belgisch schoolwerk. Toch was het ons dagje niet. Na het eten ’s middags liet Josfien een flesje, en Anne een glas vallen. ’S Avonds wilden we als troost pannenkoeken bakken, maar ook dat eindigde in een grote domper! We begonnen heel enthousiast te bakken, en verlangden zo naar iets typisch ‘Belgisch’, maar helaas lukte het ons niet om pannenkoeken te bakken. We dachten dat er iets mis was met het deeg, want twee weken geleden hadden we er zonder problemen kunnen bakken. Nieuw deeg dan maar. Helaas lukte het met het nieuw deeg ook niet. We besloten dan maar dat het gewoon ons dagje niet was, en dat we de hulp van Frieda zouden inschakelen. Zij bakte uiteindelijk nog enkele pannenkoeken met het overige deeg.



Woensdagmorgen werden we uit letterlijk ons bed gedonderd. Het hevige onweer zorgde ervoor dat ons huisje begon te beven bij elke donderslag. Wetend dat alle leerlingen en leerkrachten veel te laat op school zouden zijn door de regen, stonden we toch maar op. Er stond een test Engels op de planning tot de directeur plots alle leerkrachten samenriep. De test ging niet door, en er werd nog wat herhaling gegeven. Toen we vorige week de toetsenplanning zagen hangen, dachten we ‘ WAAAUWW! Een planning!’, maar de planning echt volgen is hier toch nog een andere zaak. Woensdagnamiddag maakten we wat schoolwerk, en besloten we een wandeling te maken op het eiland. We wandelden door heel wat kleine weggetjes, en kwamen af en toe eens in een tuin terecht. We volgden ons gevoel, maar kwamen uiteindelijk toch op een ‘grotere’ weg terecht. Daar kwamen we een jongen (zijn naam zijn we vergeten) tegen die ons de hoogste berg van het eiland wilde laten zien. Onderweg zouden we volgens hem zeker ook aapjes, en als we geluk hadden wel een cobra zien. De wandeltocht was hevig! Het kostte ons letterlijk bloed (valbeurten van Josfien met enkele schaafwonden als gevolg), heel veel zweet en bijna tranen van emotie door hoe mooi het eiland wel is. De aapjes en cobra die we zouden zien, hopen we dan maar een volgende keer te zien.



Donderdag duurde de assembly abnormaal lang. Alle leerlingen hadden op woensdag een nieuwe rugzak en wat schrijfgerief gekregen. Grappig om hen allemaal ‘trots als een pauw’ te zien lopen met hun nieuwe rugzak. Verder verliep de dag nogal gewoon. De leerlingen kregen hun test, en mochten daarna naar huis. Ook op vrijdag was dat het geval. Ook wij mochten naar huis, en gebruikten onze tijd nuttig om alles voor de Olympische spelen van zaterdag voor te bereiden.



Zaterdag was het eindelijk zover! Enkele leerlingen waren al vroeger dan ons aanwezig op het voetbalplein (niet de gewoonte van de Afrikanen), en dat gaf ons het gevoel dat ze er zin in hadden. Dat was ook zo! We verdeelden 66 leerlingen in 9 groepen, en speelden met hen heel wat spelletjes (Belgische spelletjes). Bij elk spel moesten één of twee leerlingen uit elke groep een opdracht uitvoeren. We hadden twee leerkrachten ingeschakeld om het Engels te vertalen in Chichewa zodat de leerlingen de spelletjes zouden begrijpen. De meeste spelletjes lukten heel goed (op enkele uitzonderingen na).Net als bij de competitie twee weken geleden, zorgden de Olympische spelen voor heel wat lachende gezichten, gelukkige kinderen en een heel leuke sfeer. Achteraf volgde de prijsuitreiking en ook daar werd dat gelukzalige gevoel nog maar eens ondervonden. Alle deelnemers kregen een petje en een ballon (zalig om te zien dat zelfs 18-jarigen een ballon nog leuk vinden). De winnende groep kreeg net als alle deelnemers een pet en ballon, en nog een zakje met een schrijfblok, spelletje, strandbal en kleurpotloodjes in. Het was een heel vermoeiende dag aangezien de temperaturen van ’s morgens vroeg al heel hoog lagen, maar wij en vooral ook de leerlingen hebben ons goed geamuseerd (wat toch wel het belangrijkste is).



Wist je dat …



- Anne’s mentor van zaterdag tot dinsdag op het platteland zat, en Anne op maandag dus alles moest overnemen?

- Alle kinderen hier dezelfde lach hebben die klinkt als ‘eeeeeeeeee iweeeee’ (kan je vertalen als: hé jij). Echt grappig op te horen!

- Joyce (onze huishoudster) terug is, en we heel blij zijn dat ze terug lekkere vis kan maken voor ons?

- We deze week de toptemperatuur van 49 graden bereikt hebben?

- Anne deze week haar haar liet vlechten, maar dat alle vlechtjes er ondertussen al uitgevallen zijn?

- Josfien deze week twee vissen onder handen nam om etensklaar te krijgen? Toch maar een vies werkje als je weet dat de vissen net uit het meer kwamen, en dus nog ingewanden bezaten.

- We deze week naar de timmerman gingen om schoolbankjes te laten maken met het geld van de spaghettiavond?

- We een goeie tussentijdse evaluatie gekregen hebben?